همچـنان دانهٔ اسـپـند که از جـوش افتاد           دخترت بی‌رمق و سوخته، خاموش افتاد

بسکه از صبح ز عطر شهدا مست شدی           پیکرت تنگ غروب است که مدهوش افتاد

ما نـدیـدیـم ولی عـمّـه پـیـاپـی می‌گـفـت           با سرِ زانوی خود، شمر به پهلوش افتاد

پشت پاخوردی و از پشت زمین افتادی           خواهرت چند قـدم آمد و بی‌هـوش افتاد

جگرت سوخت، دلم سوخت، حرم رفت به باد           یادگـاریِ تو در واقـعـه از گـوش افـتاد